Wie zijn de Italianen? Hoe zijn ze? Deze tekst geeft een beter zicht op de Italiaanse mentaliteit en hopelijk lezen de Italianen dit niet.
Een typische Italiaan is beleefd, trots, losbandig, sloom, temperamentvol, onafhankelijk, gezellig, adellijk, individualistisch, onstuimig, jaloers, bezitterig, opgewekt, gepassioneerd, spontaan, sympathiek, creatief, sociaal, demonstratief, vervelend, charmant, agressief, gewichtig, vrijgevig, vrolijk, ontwikkeld, onbetrouwbaar, eerlijk, extravert, onstuimig, opzichtig, eigenaardig, driftig, artistiek, een fijnproever, onbestuurbaar, elegant, onverantwoordelijk, genotzuchtig, lui en ijverig (tegenstrijdig), anarchistisch, informeel, eigenzinnig, corrupt, laks, flexibel, patriarchaal, frustrerend, inventief, sensueel, praktisch, onweerstaanbaar, ongeduldig, boeiend, vlot, vriendelijk, seksistisch, muzikaal, gevoelig, grappig, praatziek, pruilerig, macho, luidruchtig, gelukkig, vurig, hartelijk, een slechte rijder, decadent, religieus, chauvinistisch, een uitstekende kok, sierlijk, bureaucratisch, waardig, loyaal, extrovert, verdraagzaam, beheerst, een belastingsontduiker, onbevreesd, ruzieziek, partijdig, iemand die houdt van schandalen, een bon viveur, conservatief, nachtelijk, energiek, overtuigd van zichzelf, wereldwijs, knap en een voetballiefhebber.
Het zal je wel opgevallen zijn dat de bovenstaande lijst een aantal tegenstrijdigheden bevat (zoals het leven in Italië is, wat nog al verbazingwekkend is. Naast deze karakterverschillen tussen de inwoners van verschillende regio's zoals iemand van Campania (Napels), Lazio (Rome), Lombardy (Milaan), Sardinië en Sicilië, zijn er ook buitenlanders van over heel de wereld. Steeds minder Italianen komen overeen met een stereotype Italiaan: klein, donker en slank. De bevolking bestaat uit een mengeling van blondjes, brunettes en roodharigen, groot en klein, dik en dun..
In 1861 werd Italië een verenigde staat en meer mensen voelden zich trouw tegenover hun eigen stad, provincie of regio dan tegenover Italië zelf. Ze beschouwden zichzelf als Florentijnen, Milanezen, Napolitanen, Romeinen of Sicilianen. Er is gedurende een lange tijd een scheiding geweest tussen noord en zuid (golf). De conservatieve noordse bevolking beschouwde de zuiderse bevolking als lui, losbandig, slub, corrupt en primitief, terwijl de zuiderse bevolking de noordse bevolking beschouwden als ernstig, ijverig en geld aftroggelende vreemdelingen die rijk werden door uitbuiting. Één van de weinige dingen die Italianen verenigen (Italianen volgden wanhopig en met vreugde de wereldbeker in 2006) is het nationale voetbalteam.
In vergelijking met andere Europese landen trekte Italië weinig immigranten aan in de 20ste eeuw (de industriële uitbreiding in het noorden was het resultaat door de migratie van werknemers van het zuiden). Het land probeert nog steeds naar oplossingen te zoeken voor de grote toestroom van vluchtelingen en immigranten gedurende de laatste jaren. De Italianen komen goed overeen met de buitenlandse bevolking (stranieri) en behoren tot de meest verdraagzame bevolking in Europa (vooral bij het onthaal van toeristen).
Toch zijn er veel misverstanden tussen Italianen en buitenlanders en dit leidt niet altijd tot goede relaties (weinig buitenlanders kunnen de Italianen doorgronden). Italië is het slechtste land qua bureaucratie in West-Europa (zelfs slechter dan in Frankrijk en Spanje). Er is een teveel aan personeel en men moet veel geduld hebben.
Regeringskantoren (als je het juiste kan vinden) zijn vaak maar enkele uren open op bepaalde weekdagen. Je krijgt nooit de juiste persoon te pakken, je hebt nooit de juiste documenten (of je dossier is kwijtgespeeld), de regels zijn veranderd (alweer), en de wachtrijen zijn oneindig (je kan beter een boek lezen om je tijd te verdoen). Het heeft allemaal te maken met samenzwering zodat buitenlanders niet kunnen te weten komen wat er scheelt en daarom meer belastingen, kosten en boetes moeten betalen (of naar huis gaan). Italianen zijn nog al eens bekend om hun ondeskundigheid en stellen zich nalatig op bij het betalen van een rekening of het gebruik maken van de post. Italianen zijn over het algemeen ongeorganiseerd en het enige wat voorspelbaar is, is dat ze onvoorspelbaar zijn.
Zelden plannen ze iets (en als ze iets plannen, veranderen hun plannen op het laatste moment), aangezien één van de regels van het Italiaanse leven spontaniteit is.
Verwacht echter niet dat werknemers stipt zijn. Als ze toch naar het werk gaan hebben ze niet hun juist werkgerief bij zich. Ook zijn zij slecht in het halen van deadlines. Vaak houden ze geen rekening met spoedheid, afspraken nakomen, data, openingsuren en deadlines (de voetbalmatch is het enige evenement dat op tijd begint). In augustus gaat de Italiaanse bevolking op vakantie en komt er niks in huis van zaken doen (behalve de toeristische sector).
Italië is ook bekend om zijn corruptie (en de Mafia). Op elke schaal in de maatschappij is er corruptie, zelfs in de regering. Belastingsontduiking is de nationale sport en je moet zeker niet betrokken zijn in de verborgen economie om er deel van uit te maken. De rijkste en beroemdste Italiaanse mensen staan op de zwarte lijst. In 1985 werd er een wetsvoorstel geïntroduceerd om belastingsontduiking tegen te gaan onder de werkende bevolking. Dit leidde tot een nationale staking!
Men kan altijd onderhandelen over de boetes, vooral als je je stem laat horen en lang genoeg discussieert en als je iemand kent die in het belastingskantoor werkt. In het dagelijkse leven heeft men veel te maken met omkoperij (la bustarella) en alles en elke Italiaan heeft een prijs: als je genoeg geld en contacten hebt kan je zaken doen; zonder dit, kan het maanden duren eer je iets gedaan krijgt. Er is één wet voor Italianen en één voor buitenlanders – vooral voor buitenlanders die geen Italiaans spreken. De meeste Italianen zijn anarchisten. Ze doen in het algemeen wat ze willen en wanneer ze willen, vooral als het gaat om autorijden (vooral parkeren), roken in openbare zones (bij een rookverbod steken de Italianen wel al eens een sigaretje op) en bouwen.
Italianen (Italiaanse ambtenaren) stellen hun eigen wetten en kiezen waaraan ze zich willen gehoorzamen (alle EU-richtlijnen worden genegeerd). Als er geen boetes bestonden voor kleine inbreuken, zouden Italianen de meeste wetten negeren. De meeste Italianen vertrouwen eerder op instinct dan op fatsoen of wetten!
Italianen zijn onbedwingbare levensgenieters en zijn vooral geïnteresseerd in voedsel, voetbal, seks, alcohol en gokken (vooral mannen). De grootste zorg bij de Italianen is zich vermaken en ze hebben een grotere levenslust dan burgers in andere landen. Ze proberen er het beste van te maken en zullen de kans niet laten liggen om te feesten, in het bijzonder wanneer ze trouwen.
Het zijn eeuwige feestvierders en wanneer ze niet aan het feesten zijn (festa), bevinden ze zich in cafés en restaurants en eten en drinken ze in alle vreugde en genot.
Italianen hebben een passie voor voedsel. Ze eten voornamelijk pasta met tomaten, look en olijfolie.
Het zijn als het ware vleeseters en eten alles dat wandelt, loopt, kruipt, zwemt of vliegt – vooral het verdwijnende Italiaanse wild. Zoals andere Zuid-Europeanen eten zij de voedselrestjes dat andere mensen wegsmijten, inclusief voeten, oren, staart, hersenen, darmen en reproductieve organen (Italianen zou men nooit scrupuleus kunnen noemen).
Familiefeestjes duren van 's morgens tot 's avonds met gedurig voedsel en wijn – als het eten een Olympisch evenement zou zijn, zouden er vele mensen komen opdagen! Italianen weten veel over de drank en drinken veel wijn bij hun maaltijden. Bovendien zijn ze de grootste consument van whisky ter wereld.
Men beweert wel al eens dat Italianen de liefde bedrijven wanneer ze niet eten noch drinken (of zingen of kijken naar de voetbal). Italiaanse mannen hebben de reputatie meesterminnaars te zijn. Hun mannelijkheid wordt echter niet bijgestaan door het geboortecijfer, aangezien dit het laagst is in de wereld. Italiaanse vrouwen zijn knap (totdat ze trouwen tenminste). Ze weerstaan echter niet aan vettige, zingende moederkindjes die op hun knieën komen smeken.
Het imago van de Italiaanse macho is sterk afgenomen in de laatste jaren. Men kan ze vandaag nog terugvinden in de universiteit, het kantoor, de fabriek, beroepen en de regering, thuis of in de kerk.
Italiaanse mannen zijn verzot op auto's en aanbidden alles wat ermee te maken heeft (vooral als ze rood zijn en gemaakt werden in Modena). Ze hebben als het ware een gepassioneerde relatie met hun wagen en dit is belangrijker dan hun huis, vrouw en kinderen.
De meeste Italianen zouden hun auto's niet in de steek willen laten en zouden liever voor uren in de file staan dan gebruik te maken van het openbaar vervoer. Italianen bevinden zich meestal in het verkeer en wanneer ze zich niet in de file bevinden terwijl ze telefoneren, zoeken ze naar een parkeerplaats.
Italianen schaffen zich geen auto aan om mee te rijden, maar om ermee te pronken. Ze verkiezen een bloedrode Ferrari of een exotisch rijtuig, op voorwaarde dat de auto eruit ziet alsof men er miljoenen kilometers per uur mee kan afleggen. Italianen zijn de minst gedisciplineerde bestuurders in de wereld en ze hanteren een agressieve rijstijl om te intimideren. De enige manier om als buitenlander te overleven is te rijden zoals een Italiaan. Dit betekent dus alle werkmarkeringen, parkeerbeperkingen, snelheidsbeperkingen en verkeerslichten negeren. Ook rijden ze overal met hun voet op de grond en één hand op de claxon.
Genoeg ijdelheid nu, laten we ons bezighouden met ernstige zaken. Italië is één van de minst stabiele landen qua politiek in de Europese Unie, hoewel dit in beperkte mate de economie van het land aantast. Er zijn verschillende veranderingen geweest in de regering vanaf de Tweede Wereld Oorlog (Italië verandert zijn regering zo vaak als sommige mensen hun kousen vervangen), vooral te wijten aan de vertegenwoordiging van het landssysteem dat bijna een klungelige coalitie garandeert (een poging tot hervorming had niet veel effect in aantal jaar geleden).
Italianen hebben geen tijd voor politici (wie ze beschuldigen voor al hun kwalen), wiens hun publieke aanzien laag resulteert in de laatste tien jaar door vele schandalen, fraude en betrokkenheid in georganiseerde misdaad. Italianen zijn de meest gepassioneerde Europeanen en geloven sterk in een verenigd Europa en in één munteenheid.
De grootste zorgen bij Italianen zijn de werkloosheid, drugsverslaving, asielzoekers, vluchtelingen en illegalen, het milieu en de vervuiling, pensioenen, ziektezorg, homejacking, huiskosten en de kloof in de welvaart tussen Noord en Zuid. De grootste uitdaging van de Italiaanse politieke leiders is de hoe men de economie kan hervormen (vb. bedrijven die failliet kunnen gaan en de grote sociale zekerheidslast) zonder een revolutie te veroorzaken.
Ondanks alle problemen in het land, genieten Italianen meer van hun levensstijl en de kwaliteit van leven dan eender ander Europees land, of land in de wereld. De stichting van de maatschappij is de familie (vooral de moeder) en gemeenschap; Italianen zijn gekend voor de sterke familiale banden, hun liefde voor kinderen en de zorg voor de ouderen, die niet achtergelaten worden in rusthuizen wanneer ze 'een last' worden. Er is veel werk in het sociale en familiale leven.
De werkelijke eer van Italië bevind zich in het hard en ziel van de mensen. Zij behoren onder de meest gezellige, vrijgevige en gastvrije mensen in de wereld. Italië is bovendien bekend om zijn eenvoudige manier van leven, zijn warme en persoonlijke verhoudingen en tijd voor anderen, weinige criminaliteit, goede manieren en spontaniteit. Italianen houden van zingen en dansen wanneer ze een goed humeur hebben. Italianen hebben een passie voor het leven en niet is gewoon of saai in Italië.
Weinige landen bieden een variëteit aan ervaringen voor de geest en het lichaam zoals Italië (en niet allemaal uit een fles!). Italië is een verslavend land en ondanks de bureaucratie of regering, zou de meerderheid er niet willen weggaan en verkiezen de meesten Italië boven hun thuisland.
Kortom, Italië is een fantastische plaats om te wonen (als je er geen zaken doet) en een familie groot te brengen.
Bij het leren van Italiaans, de tradities en levensstijl, word je goed onthaald en warm ontvangen door de plaatselijke bevolking. Zij verwelkomen jou op een hartelijke manier en helpen je. Je moet Italië aanvaarden zoals het is (het leven is veel beter als je stopt om je hoofd tegen de muur te stampen), en je ontspannen en genieten van la dolce vita.
Viva Italia! Lang leven Italië!