Wielu obcokrajowców potrzebuje trochę czasu, by przyzwyczaić się do niemieckich zwyczajów w pracy. Rzadko pracuje się tu do późnych godzin; w wielu biurach, zwłaszcza w sektorze publicznym, dzień pracy kończy się o czwartej po południu.
Jednak duży nacisk kładzie się na skuteczność i wydajność pracy, dlatego raczej mało czasu spędza się na pogawędkach. Wyjątkiem są przerwy, zwykle 15 minutowa i 45 minutowa na lunch..
Relacje między pracownikami są bardzo zhierarchizowane. Niemcy lubią pracować według dobrze przemyślanych planów i podejmować poparte faktami decyzje. Dobrze zorganizowane i przebiegające zgodnie z planem spotkania, każdym swoim etapem prowadzą grupę do konsensusu i wnet, podjęcia wspólnej decyzji. Wymaga się punktualności, spóźnienia nie są tolerowane, dlatego uważaj jeżeli masz do tego predyspozycje!
Zarobki ( Lohn/Gehalt) w Niemczech są jednymi z najwyższych na świecie. Pracownicy z wykształceniem wyższym otrzymują rocznie od 30,000 €. Za prace studenckie lub nie wymagające kwalifikacji płaci się około 6-15 € na godzinę. O zarobkach mówi się jednak zwykle Brutto, czyli przed odliczeniem podatku i składek socjalnych. Trzeba być tego świadomym, ponieważ w zależności od zarobków, pensja netto może być nawet o połowę niższa
Wysokość twojego miesięcznego wynagrodzenia (jak również pozostałe dodatki, premie i rewaloryzacja) sprecyzowana jest w umowie o pracę. Wielu pracodawców wypłaca też tzw. “trzynastkę‿, zwykle w grudniu, na Boże Narodzenie lub podzieloną na dwie części, grudniową i letnią. Czasami na wyższych stanowiskach, można się również spodziewać czternastej pensji.
Trudno jest podać dokładne stawki zarobków na określonych stanowiskach, co mogłoby ci pomóc w negocjowaniu przyszłych zarobków. Istnieje jednak Personalmarkt ( www.personalmarkt.de ), który za opłatą dokonuje analiz zarobków biorąc pod uwagę sektor, wykształcenie, doświadczenie zawodowe i region.
Aby podjąć pracę wymagane jest pozwolenie na pracę ( Arbeitsgenehmigung lub Arbeitserlaubnis) lub pozwolenie na pobyt, które zezwala również na pracę (zobacz nasz dział pozwolenia na pracę). Ponadto potrzebujesz karty podatkowej ( Lohnsteuerkarte) oraz numeru ubezpieczenia społecznego ( Sozialversicherungsnummer). Karty podatkowe wydaje się przez lokalne władze miejsca, w którym jesteś zameldowany. Numery ubezpieczenia społecznego wydają instytucje ubezpieczeniowe.
W pierwszej pracy, zwykle pracodawca zajmuje się twoją rejestracją podatkową, dostarcza kartę podatkową i numer ubezpieczenia pracownikowi.
Niemiecki rynek pracy jest jednym z najlepiej określonych przepisami prawa pracy, stworzonych tak, by jak najlepiej chronić pracownika. Niezależnie od tego czy umowa o pracę została podpisana, pracownik posiada swoje elementarne prawa do :
Okres wypowiedzenia jest również regulowany prawnie, natomiast każda firma ma prawo go wydłużyć w indywidualnej lub zbiorowej umowie z pracownikiem/ pracownikami. Warunki pracy nie spełniające przepisowego minimum są niedozwolone i tym samym nie są prawnie wiążące.
Istnieje również prawo pracy zbiorowej wywodzące się z praw chroniących układy pracy zbiorowej i struktury praw pracowników w miejscu pracy ( Betriebsverfassungsrecht). Prawa rządzące układami pracy zbiorowej pozwalają obu stronom, pracodawcom i pracownikom (indywidualnym lub związkom zawodowym, federacjom pracodawców) na ustalanie własnych układów pracy. Układy pracy regulują wysokość płac, godziny pracy, ilość dni wolnych od pracy i terminy wypowiedzeń. Większość pracowników pracuje wg obowiązującego układu pracy, chociaż coraz częstsze są indywidualne negocjacje warunków pracy z pracodawcą.
Betriebsverfassungsrecht reguluje relacje między pracownikiem i pracodawcą w miejscu pracy. Pracownicy są reprezentowani przez radę pracowniczą ( Betriebsrat) wybraną przez samych pracowników. Między innymi jest ona odpowiedzialna za ochronę praw pracowników w miejscu pracy. Kierownictwo musi również konsultować z Betriebsrat wszystkie sprawy dotyczące pracowników. Jeśli masz problem w miejscu pracy, możesz poprosić Betriebsrat o pomoc.
W firmach zatrudniających ponad 2,000 pracowników obowiązuje prawo współzarządzamia z 1976 roku lub udziału pracownika ( Mitbestimmungsgesetz). To prawo wymaga, aby w kadrze zarządzającej znaleźli się reprezentanci pracowników. Założeniem prawa wspólnego zarządzania jest udzielenie głosu pracownikom i związkom zawodowym w kierowaniu firmą oraz wspólne ponoszenie odpowiedzialności za jej losy.